Yeryüzüne Övgü

Daha önce “aynının cehennemi”nden söz ederek “seçilmiş tek adam rejimleri”ni anlamak için
anahtar bir kavram öneren Byung-Chul Han, bu kez, “Yeryüzü, kendini mutlak kabul eden öznenin
karşı kutbudur. Özneyi kendi tutsaklığından kurtarır,” diyor. Kendini mutlaklaştıran küstah öznenin her
gün suratımıza kustuğu lakırdıları ciddiye almayarak hem zavallılığının altını çiziyor hem de ona bir
çıkış yolu gösteriyor: Yeryüzü.
Sıradan bir sözcük değil yeryüzü. İnsan zihninin bir ürünü olan dünya ile kendi farkını ayırabilmek
için özenilmiş ve düşünülmüş bir sözcük. Çünkü insan zihninin vardığı yer inkâr edilemeyecek bir
gerçeklik olarak gözlerimizin önünde duruyor: can çekişen Marmara Denizi! Bir canlı türü olarak
insanın dünyaya yüklediği anlamın ulaştığı son nokta.
Bu yüzden yazar dünyaya uzaktan, yeryüzünün en yalın ifadesi olan bahçeden, nesne üretiminin
henüz başlamadığı yerden bakmayı öneriyor. Bilgisayar ya da akıllı telefon ekranı ile bahçenin
duyularımıza verdiği esin farkı üzerine düşünüyor ve “Bahçe zamanı başkalarının zamanıdır,” diyerek
başkaya yüklediğimiz anlama çiçekleri de katıyor.
Çiçeklerle sarhoş olan, onların zamanında yaşamayı sevenleri dünya'ya değil yeryüzü'ne davet
ediyor bu kitap.