Mutlu Perşembe

sessizliğin içinden yol gösteren o el,
serin sabahlarında
bir aralık bulacak
bu ışık labirentinin içinde.
“... ilişkisinin sonsuza dek ‘yalnızca bu kadar ve böyle’ süreceğini kabullenmiş, ilk zamanlardaki o
tüylerini diken diken eden abartılı hislerini terbiye ederek; bu karşılaşmaları, panik atak krizlerinden
doyum anlarına çevirmesini bilmişti. Hoşnuttu da. Kabullenmek alışkanlığı, alışkanlık da
kabullenmeyi besleyip, ilk bakışta fark edilmeyen bir dengeyi doğurur çünkü; aşkın stoacı ölümünü
yani...”
Romanın geçtiği ana mekân, Ankara Kızılay Meydanı.

Kahramanımız bir kent gezgini. Perşembe gününe denk gelen iki randevusu için işyerinden ‘bir
günlük’ izin alıyor. Geleceğini şekillendirecek birkaç konuda karar vermesine yardım edeceğini
düşündüğü her iki buluşma da onun için çok önemli.
Bu ‘bir günlük gezintiye’ şahitlik etmeye niyetlenen okuyucu, Ankara Kızılay’da ilk bakışta fark
edilmeyen detayları da izleyebileceği bir yürüyüşün içinde olacak. Bir tür ‘görüntüler albümü’ olan
roman, Kızılay’ın sosyokültürel ve psikolojik dinamiklerini gözler önüne sererken, geçtiği
coğrafyanın günlük yaşamına da ayna tutuyor, diğer bir deyişle: Kızılay ölçeğinde milyon tane
Türkiye görüntüsü...