Herkes Kadar

Olmayacak şey, Ağbim aradı akşamüstü.

“Akşam size geleceğiz,” dedi, evde miyiz, değil miyiz, sormadan. Niye

geleceğini kestirdiğim için sesimi çıkartmadım. Sesi donuktu; hal hatır

sorma faslını kısa tutmuş, sesindeki sert ton canımı sıkmıştı. Masamda

biriken işleri temizleyecektim o gün, elimi süremedim, çakıldım kaldım

öylece. Nicedir, sağda solda, “Kimse ne üzer ne sevindirir beni,” diyor, insan

sözünün hep yalan olduğundan dem vuruyordum. Birden, anladım ki her

şeye rağmen birisi kalıyormuş, sözleri derinlerden ses getiren.

Behçet Çelik, Herkes Kadar'da dünyalarımızın bazen birbirine ne kadar

benzediğini, bazen de bu benzerlikler arasında sıkışıp kalan farklılıkların

dünyamızı nasıl da bambaşka bir şeye dönüştürdüğünü anlatırken, bir

yandan da arkadaşlıkta, aşkta ya da ailede, iki kişi arasında oluşan görünmez

bağların hayatlarımıza dokunduğu yerlerde bıraktığı izlere ışık tutuyor.

Sadece bir eyvallah diyerek çıkıp gidenlerin, geçmişi bugün gibi içinde

taşıyanların, gençliklerini öğrenci evlerinin heyecanına yatıranların, neden

çağırıldıklarına bir türlü anlam veremeyenlerin, bir başkasının gözlerinde

kendini görmeye çabalarken hüsrana uğrayanların hikâyeleri ve yine

hayatlarımızın akışındaki –durgun ya da gerilimli– ritmi derinden hissettiren

bir dil…