HANEDEN EV HALİNE

“İster bir apartman dairesinde yaşıyor olalım, ister bir köy ya da dağ
evinde, gündelik hayatımızdaki alışkanlıklar, mekânı düzenleme ve
değerlendirme biçimleri, kullandığımız eşyalar ve onlarla ilişkilerimizle,
farkında olarak veya olmayarak… bir dünya inşa ederiz. Yeni
taşındığımız bir ev ile kuracağımız bağlarda, gelecekte bu mekânda
yapmak istediklerimize dair hayallerden çok… ortaklaşa inşa ettiğimiz
bir mekân kültürünün kolektif hafızamızda bıraktığı derin izlerin payı
vardır. Biz burada ikamet etmekten fazlasını yaparız...”
Ev, barınaktan çok daha fazlası. Bir ev aleti, basitçe bir “alet” olmaktan
öte, bir yapıp etme tarzının biçimlenmesine katkıda bulunuyor.
Mobilyalar, yıllanırken, hatıraların demirbaşına dönüşüyorlar. Her evin
kendine has bir kokusu oluyor. Evin etrafında şekillenen mekân kültürü,
tüm kültüre ve hayat tarzına damgasını vuruyor.
Seyhan Kurt, bu mekân kültürü bilinciyle, “geleneksel Türk evi” denen
imgenin sabit bir mimari form olmadığını, gündelik hayat pratiğiyle iç
içe sürekli dönüştüğünü gösteriyor. Bu dönüşümü anlamak için mutfak
ve oturma odasının veya balkonun “mana ve ehemmiyetine” bakıyor,
dikkatle. Geniş haneden “çekirdekleşen” meskene, düğünden cenazeye,
evin ve işlevlerinin tarihsel değişimini kat ediyor.
Haneden Ev Haline, evle ilişkimizin edebiyattaki yansımaları eşliğinde,
kendisi de edebi zevkle ve “ev sevgisiyle” yazılmış bir kitap.