Görünmez izler

Dans eğitmeni olan Hettie, babasının ölümüyle kendisini evin geçimini sağlarken bulmuştu. Fazlasıyla katı annesi ve savaştan eski hâlinin bir gölgesi olarak dönen abisi de ona hiç yardımcı olmuyordu. Hettie uzun süredir hayata, savaşa, ailesine ve belki de en çok kendisine öfke duyuyordu.

Evelyn, sevdiği her şeyi kaybettikten sonra Emeklilik Bürosu’nda çalışmaya başlamıştı. Her gün yüzlerce yaralı askere ve onların karşılık bulmayan hizmetlerine tanık olmak, inançlarını derinden sarsıyordu. Umut edebilmek bile onun için imkânsızdı artık.

Ada ise her sokakta, savaşta kaybettiği oğlunu görüyordu. Zaman sanki donmuştu ve ona nasıl davranacağını bilemeyen yirmi beş yıllık kocası ondan gitgide uzaklaşıyordu. Bir gün evine gelen genç bir adam belki de ona yıllardır tutunduğu acıdan kurtulmak için bir şans verecekti.

Meçhul Asker’in naaşı, savaşta ölen tüm askerleri onurlandırmak adına yapılan anıtmezara doğru ilerlerken bu üç kadının hayatları da hızla birbirine yaklaşıyordu.

· 2014 Specsavers Ulusal Kitap Ödülleri, Yılın Yeni Yazarı Adayı

· 2015 Walter Scott Ödülü Adayı

· 2015 HWA İlk Kitap Ödülü Adayı

“Görünmez İzler tüm o şefkati ve sessiz önsezisiyle oldukça dokunaklı. Anna Hope, 1. Dünya Savaşı’ndan sonraki o gergin huzura özgün ve etkileyici bir pencere açıyor; karakterleri belirsizliğin, bilinmezliğin ve nihayetinde beklenmedik olanın çekimine kapılıyor.” —CHRIS CLEAVE

“Yepyeni, özgüven dolu ama aynı zamanda ölçülü olan bu çıkış romanı, çok büyük bir trajediyi dokunaklı bir şekilde ele alıyor.” —Kirkus Reviews

“Anna Hope, savaşın paramparça ettiği dünyalarına veda etmeye duydukları isteksizlikle birbirlerine bağlanan kadınların hikâyelerini anlatıyor.” —New York Times Book Reviews

“Görünmez İzler, savaşın acı verici sonuçları ve hayatımıza devam etmemizi sağlayan küçük, cesurca ya da sıradan yollar hakkında merak uyandıran, duygu yüklü bir çıkış romanı. Tek kelimeyle bayıldım.” —RACHEL JOYCE

“Karakterler öylesine gerçek, kusurlu ve arayış içinde ki insan Anna Hope’un ne kadar mükemmel bir hikâye anlattığını neredeyse unutuyor.” —SADIE JONES